Tak już mam, że przed rockowym koncertem, lubię chlapnąć. To dla mnie nieodłączny element święta, jakim jest występ jednej z moich ulubionych kapel, który mogę obejrzeć na żywca. Tak było dwadzieścia lat temu, kiedy zaczynałem chodzić na rockowe koncerty, tak jest i dziś. Nim więc dotarłem do częstochowskiego klubu „Tramwaj” w sobotni, grudniowy wieczór, wlałem w siebie słuszną dawkę płynów, na których produkcję wyłączność ma państwo nasze. Nie ma to oczywiście nic wspólnego z brakiem szacunku do zespołów, których słucham – myślę nawet, że biorąc pod uwagę teksty Proletaryatu, który tego dnia zagościł w Mieście Świętej Wieży – jest wręcz odwrotnie.
Wbiłem się z koleżkami do klubu mniej więcej w porze, o której planowo rozpocząć się miała impreza. Nie spieszyliśmy się, jako że przed Proletaryatem grał jeszcze supporcik. Ledwie wszedłem do salki ze stolikami, sąsiadującej z pomieszczeniem, gdzie mieściła się scena, zobaczyłem Oleya. Siedział sobie z jakimiś koleżkami popijającymi piwko. Wyciągnąłem z kieszeni wkładki do płyt i grzecznie poprosiłem o autografy. Oczywiście smarnął bez zastanowienia. Równie oczywiście mój koleżka zaproponował mu piwko, ale Oley odmówił tekstem: „W pracy nie piję”. Znalazło się dla nas miejsce przy stoliku, przy którym siedział wokalista.
Miałem też przy sobie aparat, poprosiłem więc także o wspólne zdjęcie. Sadowiąc się przy stoliku obok Oleya opowiedziałem mu też historię naszego pierwszego osobistego spotkania sprzed lat, przy okazji promocji „Czarnych szeregów”. Spytałem też o Siemiona, na co Oley odpowiedział, że były gitarzysta Proletaryatu przebywa obecnie w Edynburgu. Na dłuższą gawędę nie było czasu, bo zbliżał się występ gwiazdy wieczoru.
Oley rozpoczął koncercik dedykacją dla zmarłego niedawno Olassa. Po krótkim intro popłynęły w eter pierwsze dźwięki „Modlitwy”. Potem „Ofiarny stos” i już w trzecim kawałku coś z „pierwszej dwójki” (dla mnie dwie pierwsze płytki to jedność) – „Tienanmen”.
Usadowiłem się po prawej stronie sceny, patrząc od strony widowni, naprzeciwko Kacpra. Sporo się gostek uśmiechał przez cały koncert, parę razy pionę przybił. Oley był dużo poważniejszy, sporo śpiewał z zamkniętymi oczami. Mały uwijał się za garami jak zwykle, jak zwykle też najmniej będąc widocznym. Diabeł, którego z Proletaryatem widziałem po raz pierwszy, stał z lewej strony sceny, cofnięty nieco, oddając pole Oleyowi i Kacprowi.
Mogę odrobinę się mylić, ale dalej kawałki poleciały w następującej kolejności: Pragnienia, Mój pokój, Jeszcze jeden krok, Tobą oddychać, Jak ptak, 9 kul, Czyste ręce, Twarzą w twarz, 1000 lat, W letnią noc, Proletariat, Dom, Czarne szeregi i Zdrada. W pierwszym secie na bis: Do góry, Zadania władzy, Co jest i Wystarczy iskra. A na wielki finisz mocne uderzenie: Hej naprzód marsz, Srajmy, Pokój z kulą w głowie.
Po koncercie widać było, że Oleya sporo kosztuje to darcie gęby. Jak ktoś się dziwi, niech sam spróbuje. Kacper i Mały zachowali nieco więcej energii i wynurzyli się z zaplecza w miarę szybko po koncercie. Była okazja do wspólnego piwkowania, zdobycia autografów, czy fot. Impra zajebienna. Thanks, chłopaki.
Kończę, bo już i tak przegiąłem. Ciekawe, czy komuś chciało się to w ogóle przeczytać od dechy do dechy, hehe. Hej naprzód marsz!